Magriyete n’ est nén binåjhe. Tot moussant foû, å vevî, elle aveut fwait camaråde avou ene palivole di resconte. Ene pitite cafloreye palivole ki fjheut des hopes so les passes di vint, et fé rglati ses tenès tenès aiyes, zoup et zoup, so les prumîs rais d’ solea. Magriyete, leye, el shuveut tot djipant, pidjole cadjole et s’ danser foû, pî mûze s’ amûze et tchanter doûs! Les hiebes lî kekyint s’ vinte et les deus troes basses di broûs adlé l’ pîssinte estint ddja tienes.
Mins si rade arivêyes dins les grandès fenaesses å boird do bwès, fritch, vola li ptite camaråde evolêye bon Diu sait wice. Et Magriyete s’ a rtrové tote seule. Avou kî djouwer? Li foye ki vént do lî fé ene doûce? « Bondjoû, foyete! C’ est cwè vosse pitit no? » Mins l’ foye blonce come po fé « oyi… neni… » sins rén dire. Ci n’ est nén plaijhi do djouwer avou ‘ne moyale foye. Nos irans vey pus lon. On spirou? Mins li spirou – potche et s’ potche et s’ gripe! – aveut spité evoye divant k’ Magriyete åye li tins di l’ atôchî. Pus lon: îy vos! on nierson! Kî ç’ ki djowreut avou ’ne bole di picots plinne di puces? Et tot d’ on côp, Magriyete si mådjene rinflêye, tinkieye come on balon; ele s’ aprepeye des picas et, bouf! pupont d’ Magriyete! Ci sereut biesse, edon, sondje-t ele tot soriyant.
Ele rissondje al palivole. Eyu ç’ k’ elle e-st evolêye? Ses aiyes avint l’ air si grêyes, si coir si frådjele, a hipe si l’ vint nel rabateut nén al tere a tchaeke enondêye. Motoit les belès palivoles ni sont ele nén fwaites po fé fiesse a ‘ne pareye a mi?
Vola ‘ne basse, téns, ki l’ dierinne walêye a la leyî et ki n’ a nén co yeu l’ tins do setchi. Magriyete si meure. So dj’ djoleye? Si mame lî dit k’ oyi, todi. Mins est ç’ li vraiy? K’ endè dijhèt i, les cis ki dmorèt hute do vevî, et ki tchantèt leus boignès årguedinnes, l’ alnute, cwand i savèt ki l’ Magriyete et ses camarådes schoûtèt?
Ene nute ki l’ beaté lûrè, dandjreu k’ ele si lairè adire…
Cwåk!
Magriyete est tote saizeye: li tere a triyané. Doûçmint po cmincî, mins todi pus foirt asteure. Ele sait bén ké novele: c’ e-st on grand, et minme des grands! Et s’ mame lî a rdit co cint côps: vos estoz trop ptite po toursyî conte les grands. Si v’ les etindoz ariver ou – co pés – si v’ les voeyoz, s’ il adramtèt ddja – metoz vos a hute, catchîz v’ sol costé: dins des fenaesses, pa drî on buk, dins les floûs, tot l’ minme ewou, mins rade.
Cwåk!
Et s’ taijhoz vos, aveut-ele dit eto s’ mame, taijhoz vos!
Magriyete tchôke di totes ses ptitès foices so ses pates di drî po prinde si randon et peter å diåle. Trop tård! Elle etind k’ onk des adjeyants court pa drî leye et, tot d’ on côp, Mâria! Ene grande rôze mwin, setche et rexhe come del pire ponce, apice si ptit vete coir si doûs, si glumiant.
Cwåk! Cwåk! brêt ele. Man! Man!
Magriyete si dispiete. Ele tchoûle doûçmint, si racrampixh, tote tronnante. Kéne schandeye! Ele pinséve awè boerlé mins, minme asteure, ele ni såreut moti. Dimorer rasta, bén ewalpêye, å tchôd. Li tins ki l’ laid tchôcmwår toûne a rén. Pitchote a midjote, on s’ rapåjhtêye.
Et ele sint k’ åtoû d’ leye, hute di s’ covteu, i fwait bon. I sereut tins, Magriyete! L’ eure est vnowe!
Tot belotmint, Magriyete si stind, boure ene miete, tape si ptite tiesse å dfoû: l’ air est doûce. Ele tchictêye å boird, rén k’ ene houbonte, et pu, a si åjhe, ele disploye ses cwatès tenès aiyes, ses cwatès grêyès aiyes di påwion et – potche don ci potche don la – ele laiye li påpåd-lôlô po drî et zoupler dins les prumîs rais d’ solea. Ele catoûne å dzeu do vevî ki sint bon et, tot d’ on côp, elle avize ene rinnete ki djowe dins les sankes et kel riwaite, l’ air fene binåjhe. S’ abaye si nos pôrins divni camarådes?, si dmande-t ele Magriyete. Et ele si mete a danser so on zuvion ki passe.
Amon Lorint 