E payis di Chu, Monsieu He aveut trové on boket d’ brouxhire djåde1 dins les tienes a ronxhisses. I decide di l’ ofri å rwè Wang po lyî mostrer k’ i l’ adegne. Li rwè dmande a èn espert do waitî l’ pire. « Ci n’ est k’ on cayå! », di-st i l’ espert. Do côp, li rwè sondje ki noste ome a volou djouwer avou ses aburtales – et i lyî fwait côper s’ hintche pî!
楚人和氏得玉璞楚山中，奉而獻之厲王，厲王使玉人相之，玉人曰：「石也。」王以和為誑，而刖其左足。
Cwand li rwè Wang a stî moirt et k’ ça a stî å toû d’ Wu do prinde si plaece, nosse Monsieu He, volant mostrer k’ il adegne li novea rwè, lyî ofrixh li brouxhire djåde. Li rwè dmande a èn espert do waitî l’ pire et, a rmaxhe, « Ci n’ est k’ on cayå! », di-st i l’ espert. Eco on côp, li rwè pinse ki Monsieu He l’ a volou couyoner et… i lyî fwait côper s’ droet pî!
及厲王薨，武王即位，和又奉其璞而獻之武王，武王使玉人相之，又曰「石也」，王又以和為誑，而刖其右足。
Ene feye ki li rwè Wang a stî moirt, c’ est Wen k’ a stî metou al tiesse do payis. A ç’ moumint la, Monsieu He a seré s’ brouxhire djåde conte si schoû et, troes djoûs et troes nutes å long, å pî des tienes a ronxhisses, il a ploré et tchoûlé des låmes di sonk.
武王薨，文王即位，和乃抱其璞而哭於楚山之下，三日三夜，泣盡而繼之以血。
Li rwè, oyant djåzer del kénte, a evoyî ene sakî dmander cwè et come. L’ evoyî arinne Monsieu He: « I gn a bråmint des djins sol tere k’ on lzî a côpé leus pîs », di-st i « douvént estoz si disbåtchî et braire insi? »
王聞之，使人問其故，曰：「天下之刖者多矣，子奚哭之悲也？」
« Si dj’ so poenneus » a-t i respondou Monsieu He, « ci n’ est nén pask’ on m’ a côpé mes pîs… Mins, ayayay! li fene fleur do djåde, on l’ prind po do cayå, et l’ fleur des omes, on l’ prind po on couyoneu: c’ est ça ki dj’ so disbåtchî! »
和曰：「吾非悲刖也，悲夫寶玉而題之以石，貞士而名之以誑，此吾所以悲也。」
Ci côp ci, li rwè a dmandé a èn ome di mestî di taeyî l’ brouxhire djåde et i nd a fwait ene clapante berloke. Li rwè a ôrdoné k’ on l’ lomaxhe « L’ anea d’ djåde da Monsieu He ».2
王乃使玉人理其璞而得寶焉，遂命曰：「和氏之璧。」
Amon Lorint 